Δε θα έδινες τα λόγια σου για να κρεμάσεις τα αστέρια στο ύψος των ματιών μουΠοιός να μπορούσε άλλωστε να το πιστέψει..
Η καταστροφή κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα της και σου τηλεφωνεί κάθε δύο λεπτά
αλλά το λογαριασμό τον πληρώνουν άλλοι
Όμως ούτε τα όνειρα, ούτε αυτά θα τα έδινες σε όποιον προσδοκεί να τα γεμίσει δια της παρουσίας του
Θα κρατήσω το χτένι σου για τις χορδές της κιθάρας που γρατζουνιέται μέσα στο μπερδεμένο μυαλό μου και θα σου στείλω την σκιά μου ανεβασμένη πάνω στο άτι της ξέφρενης που θα κάναμε ζωής....
