του Ιούδα

Σε μια τρύπια καρδιά τι παραπάνω να τρυπήσεις?

ωιδή

 Ωιδή τρίτη. Εις θάνατον.  -  Ανδρέας Κάλβος

"Υἱέ μου πνέουσαν μ᾿ εἶδες
ὁ ἥλιος κυκλοδίωκτος,
ὡς ἀράχνη, μ᾿ ἐδίπλωνε
καὶ μὲ᾿ φῶς καὶ μὲ᾿ θάνατον
ἀκαταπαύστως."

ΚΥΡΙΑΚΗ, 5 β

Το τέλος του Αλέξανδρου 

"Δίπλωσε τις τέσσερις εποχές κι απόμεινε σαν δέντρο που του σώ-
θηκε ο αέρας.
Ανακάθισε ύστερα κι έβαλε ήρεμα στο πλάι του τον γκρεμό.
Από τ' άλλο μέρος άπλωσε προσεχτικά ένα κομμάτι θάλασσας, όλο
ριπές γαλάζιες.
Ώρες πέρασαν ώσπου, κάποια στιγμή, των γυναικών τα μάτια σκαρ-
δαμύσανε.
Τότε μπήκε η Κερά κι αυτός ξεψύχησε."

(Οδ. Ελύτης: Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, 1984)

Αρχή -Τέλος - Αρχή

Να 'ρθείς περίμενα, να δεις, να γίνεις..
Είπες "δε γνώρισα, δε βλέπω, δεν υπάρχω.
Μονάχα νοιώθω τον ανθό που καίγεται στα στήθια"

Ξέρω ποιό είναι το τάλαντο του χρόνου που γδικιέται
Είν'η αρπαγή της Ομορφιάς από το Μαύρο Κύμα
Λαρύγγι πικροθάλασσας που φώτισε ο Χάρος.-

Η Αγαπη - Αντίο

Δε θα έδινες τα λόγια σου για να κρεμάσεις τα αστέρια στο ύψος των ματιών μου
Ποιός να μπορούσε άλλωστε να το πιστέψει..
Η καταστροφή κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα της και σου τηλεφωνεί κάθε δύο λεπτά
αλλά το λογαριασμό τον πληρώνουν άλλοι
Όμως ούτε τα όνειρα, ούτε αυτά θα τα έδινες σε όποιον προσδοκεί να τα γεμίσει δια της παρουσίας του
Θα κρατήσω το χτένι σου για τις χορδές της κιθάρας που γρατζουνιέται μέσα στο μπερδεμένο μυαλό μου και θα σου στείλω την σκιά μου ανεβασμένη πάνω στο άτι της ξέφρενης που θα κάναμε ζωής....

Το τελευταίο όνειρο.

Μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να ασκώ τη ζωή σε τεντωμένο σχοινί. Τώρα μπορώ. Τώρα ξέρω πως όταν αυτή η ευχή μου δόθηκε κι εγώ τη μεταλάμβανα με τόσο βαθιά θλίψη, όμως ήταν η βαθύτερη κρυμμένη επιθυμία μου. Γιατί σαν παιδί πάντα έμενα ανικανοποίητη με την καθημερινότητα ακόμα και την πιο φανταστική, για τα δεδομένα της μετριότητας μιας καθημερινότητας, των άλλων. Ίσως ούτε και σε αυτήν την άκρη του σχοινιού να μη με περιμένει..Ποτέ. Όσο κι αν έψαξα. Οσο κι αν ψάξω. Σαν αγρίμι σε δριμό που καίγεται, κυνηγημένο από μια άγνωστη φωτιά. Ύστερα πώς να ζεις χωρίς τα δέντρα, χωρίς να μπορείς να χαϊδεύεις τα κλαδιά τους και ν'αρωματίζεται ο αέρας και τα δάχτυλά σου; Κάθε καμμένο δέντρο όπως ένα καμμένο όνειρο. Κάθε καμμένος έρωτας κι ένα καινούργιο όνειρο για να φυτρώσει στις στάχτες του...