Το τελευταίο όνειρο.

Μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να ασκώ τη ζωή σε τεντωμένο σχοινί. Τώρα μπορώ. Τώρα ξέρω πως όταν αυτή η ευχή μου δόθηκε κι εγώ τη μεταλάμβανα με τόσο βαθιά θλίψη, όμως ήταν η βαθύτερη κρυμμένη επιθυμία μου. Γιατί σαν παιδί πάντα έμενα ανικανοποίητη με την καθημερινότητα ακόμα και την πιο φανταστική, για τα δεδομένα της μετριότητας μιας καθημερινότητας, των άλλων. Ίσως ούτε και σε αυτήν την άκρη του σχοινιού να μη με περιμένει..Ποτέ. Όσο κι αν έψαξα. Οσο κι αν ψάξω. Σαν αγρίμι σε δριμό που καίγεται, κυνηγημένο από μια άγνωστη φωτιά. Ύστερα πώς να ζεις χωρίς τα δέντρα, χωρίς να μπορείς να χαϊδεύεις τα κλαδιά τους και ν'αρωματίζεται ο αέρας και τα δάχτυλά σου; Κάθε καμμένο δέντρο όπως ένα καμμένο όνειρο. Κάθε καμμένος έρωτας κι ένα καινούργιο όνειρο για να φυτρώσει στις στάχτες του...